domingo, 6 de julio de 2014

Volvemos para mudarnos! :)



Supongo que a veces hay situaciones en las que la vida nos pide un poco de calma, de aire. Darnos un "break" para volver a empezar, para recuperar mucha fuerza. 

En todo este tiempo he mantenido mi blog de siempre, lunadesantiago, ese sitio de mi recreo que nada tiene que ver con moda. Lunadesantiago era y es ese pequeño rincón donde esconderme y revolcarme en una forma de vida que funciona a través de las palabras, que viaja a través de mi mirada. Una necesidad vitad de expresar, de contar, de transmitir. Para mi era muy importante separar un blog de moda de otro totalmente personal, supongo que pensaba que nada tenían que ver. En uno volcaba todo lo que yo era, destapaba mi corazón en cada palabra y extirpaba lo que había en lo más profundo de mi. En otro, nearthemoon, mostraba las cosas que me gustaban, compartía algo que, a mi parecer, era mucho más frívolo y superficial. De ahí que fuera tan importante separar. 

Pero a veces suceden cosas que te hacen darte cuenta de que, para empezar, hay que seguir, que nunca sabes qué hay detrás de cada esquina y que, dedicar tu tiempo a lo que te gusta puede llevarte a situaciones que nunca hubieras imaginado.

Hace unos meses, una chica que me conoció a través de este blog se puso en contacto conmigo, se iba a Irlanda y me preguntaba si podríamos conocernos. Yo no estaba ya en Dublín, pero ella era de Madrid. Así que, hace una semanita,Carolina me llevó a un rincón precioso de la capital, "Café Luna". Os puedo asegurar que nunca imaginé que mi blog me regalaría un ratito tan especial, tan lleno de ganas de conocer, de contar, de saber qué historia había detrás de quien me leía. Lo que me hizo sentir Carol fue una pasada, alguien que yo ni conocía parecía llevar a mi lado toda una vida. Y curiosamente, este blog que yo consideraba frívolo, me regalaba esa situación tan bonita. Así que, por qué no?

Todo forma parte de mi, así es que, aunque no sé muy bien de qué manera hacerlo ni cómo planteármelo, Lunadesantiago tendrá, a partir de ahora, un poco de Nearthemoon.

Importante decir que: me flipa la ropa, eso es un hecho. Que lo que me gusta, lo que llevo, lo que me compro, no significa que sea lo que se lleva, ni que vaya a la moda, ni que lo mio sea estilo, ni que sepa vestir bien. Simplemente me encanta perderme en miles de tiendas, revolver mi armario hasta dar con esa camiseta de hace miles de años y buscar mil maneras de ir cómoda y a "mi rollo". Mostrar lo que soy, lo que siento, a través de lo que me pongo cada día. Y simplemente, compartirlo. No espero, ni busco, que le guste a todo el mundo.

Y después de esta parrafada... estreno sección! 


(Gracias por leer esta parrafada, y a ti, Carolina, por empujarme a volver!)

lunes, 14 de octubre de 2013

La sorpresa

Dejamos atrás septiembre. Lo mio va de actualizar de mes en mes, pero entre trabajo y demás historias lo que le faltan a mis días son horas!

Prácticamente estamos a un paso de que las tiendas se llenen de turrón, polvorones, luces de color, sonrisas e ilusión entre los más peques. A nosotros, los mayores, nos quedan días de consumismo ilimitado, de tiendas abarrotadas, colas interminables.. ( creo que ya estoy temblando!) de magia de ciudades, de reencuentros, de inventar mil maneras para hacer felices a los que nos rodean. Para otros (que no son pocos) en cambio, la Navidad se aferra a nostalgia, a distancia, a ausencias... al deseo de tachar esos días de calendario. En mi caso, y por primera vez, toca estar lejos de casa. Y aunque toda mi vida he formado parte de ese segundo bando, reconozco que duele cuando sí o sí, te toca vivir esto fuera, a kilómetros de tu casa, de los tuyos... "es lo que toca" me decían muchos. Sí, probablemente así sea, pero esa afirmación no hace que duela menos.

 Probablemente la gran mayoría de vosotros lo hayáis visto, pero por si aún queda alguien que no, os dejo aquí un video que a una gran mayoría, nos crea un nudo en la garganta muy difícil de quitar.

Y si hago alusión a todo esto es porque desde el momento en el que sientes que nada más terminar el verano, la navidad ya asoma...  y empieza un año más, es que eres consciente de la velocidad a la que va el tiempo, del deber que tenemos de aprovechar cada día como si fuera el último.

Y para terminar, un par de fotitos con un look que intenta resistirse al otoño.. aunque sólo sea un poco.

Scarf, top, short & cap: Zara 
Sneackers: Pull&Bear
Ring: MayFly








lunes, 9 de septiembre de 2013

Dont dream your life, live your dream.


Después de un par de horas en Galway tuve claro que me había equivocado eligiendo destino! Es una auténtica pasada, sus calles, sus colores, su música.. las sonrisas de la gente, su tranquilidad....  me he quedado totalmente prendida de este pequeño rincón irlandés!





Hace un par de años, exactamente 15, en una tarde aburrida de esas de domingo, dibujé un unicornio con una frase al lado "No sueñes tu vida, vive tu sueño". La verdad que no tengo ni el mínimo recuerdo de dónde había sacado esa frase, quizás la leí en alguna revista, libro o dedicatoria de esas que se ponían en las carpetas. Sea lo que sea, llevo aferrándome a ella cada uno de mis días. Y aunque me gusta imaginar, soñar e inventarme una y mil historias en mi mente y escribirlas a veces, nunca me perdonaría que mis sueños se quedasen en un papel, no me gustaría verme como la chica que tenía dos vidas, la que vivía y la que soñaba. Eso nunca! Y casualmente, el otro día, me encontré en la tienda de la que ya os hablé anteriormente, May Fly, un anillo que sí o sí, tenía que irse conmigo! :)

Chaqueta de Urban Outfitters, Gorro, camiseta y pantalones de Zara, collar de Claire's


  
 





¿Capaz o incapaz?

lunes, 2 de septiembre de 2013

Volver



" Con amigos todo parece maravilloso: ¿que te equivocas y tienes que dar la vuelta a España (o al mundo) para llegar? Pues la das. Mejor. Más rato para hablar en el coche.
 Compartir las canciones a gritos es una sensación fabulosa. "

Creo que no había mejor cabecera para dar comienzo a la entrada de hoy. Vuelta de vacaciones, vuelta de estar en casa, en la playa, en la mejor compañía. Vuelta de carreteras a todo volumen, de relojes de arena, de bailes y reflejos de luna, de sueños, de promesas, de más ron y unas ganas locas de exprimir cada día, de olvidar un mañana.

Lo primero que pensé al aterrizar fue que sólo por esa sensación  de volver a casa, de recorrer las calles de la ciudad donde creciste, de esas ganas de estrujar a los tuyos.. sólo por eso merecía la pena estar lejos. Sobredosis de adrenalina

Quizás por eso me haya costado tanto escribir esta entrada, revisar las fotos, rebobinar a días pasados, acariciar un verano tan intenso como fugaz. He de reconocer que llegué tan contenta, tan feliz y con tanto subidón de sonrisas, canciones y calor, que lo agarré (y lo agarro)  fuerte fuerte para superar un otoño-invierno que aquí en Dublín, ya se deja ver. 

Os dejo un par de fotitos! El vestido es de River Island, ni accesorios (más que las pulseras que nunca me quito), ni zapatos, ni nada.. creo que refleja un montón como me sentía, sin necesitar nada más que ese preciso instante de arena y salitre, de agosto, de vida. 













Aquel día me prometí que no lo echaría de menos, sí, de esas promesas que no valen nada. Veníamos de pasar la noche en la playa del Castro de Baroña. Dejamos en un montículo de piedras nuestra historia, nuestros sueños e ilusiones, cerquita de la orilla, entre tantas otras historias y vidas.





también vimos uno de los atardeceres más bonitos del mundo!



Y para terminar, os dejo una fotito de las páginas que van a acompañarme estos meses polares! :)



...Que lo más importante, al final, es tener siempre un sitio al que volver...

jueves, 25 de julio de 2013

Negra Sombra

Qué difícil estar lonxe da túa terra nestos momentos, qué negra sombra a que asoma dende a nosa estación de tren ate tantos rincóns do mundo.. dende esta rúa, dende un ceo máis gris que nunca, dende tantos kilómetros de distancia... sinto a solidaridade, a axuda, as bágoas, as apertas, a dor, a forza do meu pobo, da miña xente... 

GALICIA


lunes, 22 de julio de 2013

No photos, please.


Últimamente la cosa va de actualizar de mes en mes... pero bueno, supongo que forma parte del ritmo frenético que adquiere tu mente o tu vida cuando tratas de inventar tu historia en una nueva ciudad... demasiado que pensar, mucho más para crear y lo más difícil, imaginar y dibujar todo un alrededor nuevo para que todo encaje.

Tras el último post he de decir que la cosa va de cambios, muchos cambios! Y tan sólo en un mes.. para empezar, sueños que siempre rondaron sin forma en mi cabeza empiezan a dejarse ver, a encontrarle un principio, un argumento, una estructura.. empiezan a dejarse crear, moldear, vivir (pero como todo, step by step) ...  quizás sea esta ciudad quién me invite a un primer baile.   Por otro lado, tras una semana y media en busca de lugares para "reciclar el papel de tu CV" ..  recibo una llamada. Sí, ahora sí. Y cuando pensaba que lo más complicado era entender lo que te decían al teléfono... llega el primer día de trabajo y entonces te das cuenta de que estás en otro país, de que tu nivel de inglés es peor de lo que imaginabas y que te encuentras totalmente perdida. Tras 4 horas de explicación de tanto funcionamiento, filosofía y típicos consejos en caso de incendios, me agarro al nombre de ciudad que aparece en el ADN de tanta prenda, al menos puedo sentirme más cerca de casa. Con lo fácil que sería todo esto si estuviera allí... y aquí, lo más sencillo me parece un mundo. Pero en eso consisten los retos, no hay que olvidarlo! :) Y como digo siempre, nadie dijo que fuera fácil!

En fin, a medida que pasan los días más consciente soy de que estamos llenos de contradicciones, de inconformismos, de idas y venidas.. de vida.

Dublín tiene un millón de lugares, tiendas, cafés.. super cuidados, bonitos y con un millón de detalles. Se trata de patear y buscarte y encontrarte en cada uno de sus rincones. Hoy os hablaré de una tienda que me encanta! MayFly, todos sus artículos son hechos a mano, tiene dos pisos y un café super bonito en la planta de arriba!






Yo no pude resistirme.. y me traje estas dos cosas a casa!!

Reloj Movember


y esta sudadera de la que me quedé totalmente prendida!!










Os dejo una parte de un texto de Risto Mejide que me alucina, como todo lo que escribe!

[... Nadie puede imaginar lo que sentirás cuando sepas de mí. Nadie puede ni debe, hazme caso. Sentirás el dolor de esa ecuación que creímos resuelta, por ser incapaz de despejarla hasta el final. Sentirás el incordio de esa pregunta que jamás supo cerrar su signo de interrogación. Sentirás un qué hubiera pasado si. Y sobre todo, sentirás que algo entre nosotros continuó creciendo incluso cuando nos separamos. Un algo tan grande como el vacío que dejamos al volver a ser dos. Un algo tan pequeño como el espacio que un sí le acaba siempre cediendo a un no.
Pero tú aguanta. Resiste. Hazte el favor. Háznoslo a los dos. Que no se te note. Que nadie descubra esos ojos tuyos subrayados con agua y sal.

Eso sí, cuando sepas de mí, intenta no dar portazo a mis recuerdos. Piensa que llevarán días, meses o puede que incluso años vagando y mendigando por ahí, abrazándose a cualquier excusa para poder pronunciarse, a la espera de que alguien los acogiese, los escuchase y les diese calor. Son aquellos recuerdos que fabricamos juntos, con las mismas manos con las que construimos un futuro que jamás fue, son esas anécdotas estúpidas que sólo nos hacen gracia a ti y a mí, escritas en un idioma que ya nadie practica, otra lengua muerta a manos de un paladar exquisito.

Dales cobijo. Préstales algo, cualquier cosa, aunque sólo sea tu atención.

... ]

Follow this blog with bloglovin

Follow on Bloglovin

Instagram

“My Latest Looks” badge